Gülümseyerek gurur duyduğum bir olay var. Benden bir yaş küçük kardeşim liseyi benden önce bitirdi, üniversiteye benden önce girdi, üniversiteyi bende önce bitirdi, mesleğe benden önce atıldı ve şimdi de benden önce askere gidiyor… Bir sonrakini tahmin etmek zor değil, benden önce evlenecek..:) Kendi aramızda “moruk”tur hitabımız, kardeş saydığımız dostlarımızla birlikte.. Geçen gün aradı morukum, “Aydın’a jandarma olarak gidiyorum” dedi.. Kesin komando diyordum aslında, o boyla postla.. Ne çabuk büyüdük dedim, askere gitmeye başladı çevremdekiler.. Hele bir de bisiklet kavgası yaptığımız kardeşim...

15 yıl bekleyecektim, tam 15 yıl, can kardeşimi bulmak için. Doğmuştuk, anamızın babamızın elini tutmadan yürüyemeyecek kadar küçüktük. Geçti yıllar, zaman saymaya başladı 15 yılı. 15 yıl sonra, liseye başlama heyecanını, adam oldum hissini yeni yeni hissediyorduk.Can kardeşim çıktı karşıma, sınıf başkanlığı için oy istedi. Oturduk kaldırım kenarına, 3 delikanlı, 3 toy, başladık kardeşliğe. Hadi dedik, hadi yürüyelim bu yolda omuz omuza.. Dostumuz, düşmanımız bir olacak dedik yemin ettik. O günden 9 yıl sonra bana bu yazıyı yazmak nasip oldu, hamdolsun. Evet can kardeşim, o kadar yoldan geçtik, yaralı yarasız sevdalar yaşadık, birlikte şarkılar söyledik, kederlendik teselli verdik. Gök yüzüne dualar verdik, milletin inanmadığı olaylar yaşadık, boşver inanmasınlar.

Hayatın kazan dairesine inmeden önce, daha yukarıdayken, otogarda son çaylarımızı söyledik garsona. Bitince kalkacağımızı bile bile yudumladım çayı, yudumlamak zorundaydım. Artık vakit gelmek üzereydi. Çok sevdiğim çay acı acı baktı bana, bu defa tat veremeyeceğim diye. Ve bitti. Sahte gülümsemelerle kalktım, hesabı ödedim, dışarı çıktık. İnsanlar sadece görüntü; binalar, ağaçlar ve diğer bütün her şey bana hüzünle bakan canlılardı. Otobüsün yanına gittik, valizleri teslim ettik, sarıldım yareme.. Muavinin "Yolcu kalmasın!" sözünü duydum. Kara bulutlar da duydu ta uzaktan,geldiler hemen, saldırı pozisyonu alıp beklediler bana acımasız ifadelerle bakarak. Yaktım sigaramı, ateşi cesaretimin parıltısı olsun, gözlerimin ışığıyla parlasın. Bindi otobüse yarem. Ve film başladı…

Şiirler, yazılar, resimler görüyorum bazen, masal gibi.. Hayat bilgisi resimleri, Türkçe öyküleri gibi.. Eğer bunlar bir masalsa ben masal gibi yaşadım anne.. Arkamı dönüp en uzağa baktığımda 4.yaşımın birkaç karesini hatırlıyorum. Senin hiç derdin olmuyor muydu anne? Hep gülümsüyordun. Daha dün değil miydi anne, birkaç gofret parası verirdin bakkala heyecanlı heyecanlı giderdim. Kaç yıl geçmiş oysa? Sen nasıl hala aynı kalabildin? Ne merhametinden, ne o anne gülümsemesinden, ne bizim için kendini harap etmekten, ne güzelliğinden, ne de iyiliğinden bir şey kaybetmedin?

Bedavasitem.forum.st, içeriği site sahiplerine fazlaca yardımcı olacak türden. Bilgi vermekle yetinmemiş, yardımcı da oluyorlar. Şu sıralar site sahipleriyle röportajlar yapıyorlar. Bizim de röportajımız oldu. Güzel sorular vardı. Hani sorulduğunda "ne desem" diye düşündürmeyen sorular, insanın içinde o konuyla ilgili ne varsa tam o saf, tarafsız noktayı yakalayan sorular. Basit ama cevabı merak edilen sorular. Biz soruları yanıtlarken keyif bulduk, siz de okurken keyif bulursunuz umuyorum..

Msn iletime “Can Kardeşim Askerde, O Gelene Kadar Da Bu Yazı Burada!” yazdıktan sonra çok kere Yunus’la balkonda çaydanlığı yanımıza alıp muhabbet ettiğimiz “yıllarca gün”ü hatırladım, yanımda söyleyeceğim sözü tahmin edebilen, bizim deyimimizle damarımda akan kanı bilen adam yoktu. Yıllarca her günümüz beraber geçmişti. Geçmişimizi anlatmaya kalksam inanın susmam; deli yürek izlediğimiz günleri, düzenli olarak tatlıcıya, dönerciye gitmelerimizi, esprilerimizi, birbirimizi tesellilerimizi… Başlıkları bile say say bitmez.