Bu cümleler ıslaktır, gözyaşına maruz kaldı. Özlemek ayrılık değildir, öldürme gücü eşittir. Ağlatır. Gözyaşları har olur, sigaranın dumanına el koyar. Bugün sana ağıt yaktım. Eve geldim, seni yolcu ettikten sonra. Bu eve sensiz girerken cesaretim zincirleri kırıp kaçmaya çalışıyordu. Hani sana yolda lazım olur diye verdiğim parayı bana fark ettirmeden çıkarken odaya bırakmışsın ya, yola çıktıktan sonra mesaj gönderip söylemiştin, ne umuttur bilinmez parayı görmemek umuduyla girdim odaya. İşte orda cesaretim odadaki hatıraların da korkusuna dayanamayıp zinciri kırdıran korkuyla kaçtı. Sen hissetmişsin, bilmişsin beni, ağlayacağımı, mendili unutmuşsun yastığın yanında. Odaya girdiğimde uyuyamayacağım, bana dipsiz kuyu olacak yatağa bakacağımı bilmişsin, göreyim diye yastığın yanında unutmuşsun mendili, ağlayacağımı görmüşsün. Oradan başımı çevirince çıkmak için kapıya bakacağımı bildiğim için, kapının yanındaki masaya göz kalemlerini, ojelerini bırakmışsın. Oysa ben sanıyordum ki onları hatıra olması için bırakmanı istemiştim ve sen öylesine düşünmeden bıraktın masaya. Düşünmeden bırakmamışsın.

Bugün rüyamda sevdiğim bir sürü insan vardı. Sekiz aydır görmediğim annem, babam, askerdeki kardeşim, çayını sohbetini özlediğim adamlar, sevdiğim… Uzun zaman oldu çoğunu görmeyeli. Gün sayısını hatırlamıyor insan hesaplamadıkça ama yaşadığı olaylar ne kadar çoksa genel de o kadar uzun zaman olmuş oluyor. Memleketten buraya son geldiğimden beri çok olay oldu, asker kardeşim burada bir ay kaldı, en küçük kardeşim bir hafta tatile geldi, Yunus bir hafta kaldı yine, Mehmet Abi geldi, arkadaşın annesi geldi, ev düzeni defalarca değişti, evin karşısına köprülü kavşak bile yapıldı, café’de çalıştık ayrıldık, eğitim için otele gittik geldik… İlk görüşmemizde ne kadar değiştiğimi söyleyecek olanlar bile var.

Geçen sene final sınavında grup işaretlemeyi unutmuştum. Arkadaşlardan duyunca hocanın yanına koştum, durumu anlattım, üç defa adımı sorup üç defa tamam dedi. Halletmemiş, battık öyle olunca. Aldırma dedim, gitmedim yanına hiç, önemli değil seneye bir sınavımız fazla olur. Bu sene vizeden 9o beklerken 4o gelince sıktı canımı bu defa, sıksın artık. Onu da geç, finale girdim açıklandı 58’de kaldık iyi mi?! Öğrenciyle muhatap olmak bozuyor herhalde, bozulacak ne kalmışsa daha! Kocaman meslekte küçücük insan, bir görüntü bir de hava var, işte o hava bozulacak bir tek..

Gülümseyerek gurur duyduğum bir olay var. Benden bir yaş küçük kardeşim liseyi benden önce bitirdi, üniversiteye benden önce girdi, üniversiteyi bende önce bitirdi, mesleğe benden önce atıldı ve şimdi de benden önce askere gidiyor… Bir sonrakini tahmin etmek zor değil, benden önce evlenecek..:) Kendi aramızda “moruk”tur hitabımız, kardeş saydığımız dostlarımızla birlikte.. Geçen gün aradı morukum, “Aydın’a jandarma olarak gidiyorum” dedi.. Kesin komando diyordum aslında, o boyla posla.. Ne çabuk büyüdük dedim, askere gitmeye başladı çevremdekiler.. Hele bir de bisiklet kavgası yaptığımız kardeşim...

15 yıl bekleyecektim, tam 15 yıl, can kardeşimi bulmak için. Doğmuştuk, anamızın babamızın elini tutmadan yürüyemeyecek kadar küçüktük. Geçti yıllar, zaman saymaya başladı 15 yılı. 15 yıl sonra, liseye başlama heyecanını, adam oldum hissini yeni yeni hissediyorduk.Can kardeşim çıktı karşıma, sınıf başkanlığı için oy istedi. Oturduk kaldırım kenarına, 3 delikanlı, 3 toy, başladık kardeşliğe. Hadi dedik, hadi yürüyelim bu yolda omuz omuza.. Dostumuz, düşmanımız bir olacak dedik yemin ettik. O günden 9 yıl sonra bana bu yazıyı yazmak nasip oldu, hamdolsun. Evet can kardeşim, o kadar yoldan geçtik, yaralı yarasız sevdalar yaşadık, birlikte şarkılar söyledik, kederlendik teselli verdik. Gök yüzüne dualar verdik, milletin inanmadığı olaylar yaşadık, boşver inanmasınlar.